-
1 poenior
poeniri, poenitus sum V DEPpunish (person/offence), inflict punishment; avenge, extract retribution -
2 poenior
pūnĭo or (in archaic form) poenĭo, īvi or ii, ītum, 4 (sync. imp. poenibat, Lucr. 6, 1238), v. a., and pūnĭor ( poen-), ītus, 4, v. dep. a. [poena].I.To inflict punishment upon, to punish (syn.: castigo, animadverto, plecto, multo).(α).In act. form:(β).peccata punimus,
Cic. Inv. 2, 22, 66:punire sontes,
id. Off. 1, 24, 82:Philemonem morte puniit,
Suet. Caes. 74:alio punito,
id. Calig. 30:lex omnis aut punit aut jubet, etc.,
Quint. 7, 5, 5; cf. id. 7, 1, 48.— Pass.:tergo ac capite puniri,
Liv. 3, 55 fin.; Ov. M. 9, 778.—In dep. form:(γ).qui punitur aliquem,
Cic. Off. 1, 25, 88:inimicos puniuntur,
id. Tusc. 1, 44, 107:hominum necem,
id. Phil. 8, 2, 7:crudelius poeniri quam erat humanitatis meae postulare,
id. Mil. 13, 33; id. Inv. 2, 27, 80; 2, 28, 83; Quint. 9, 3, 6; Gell. 20, 1, 7:punita sum funestum praedonem,
App. M. 8, p. 207, 17.—In indeterm. form:II.ipse se puniens,
Cic. Tusc. 3, 27, 65:prohibenda autem maxime est ira in puniendo,
id. Off. 1, 25, 89 fin. —To take vengeance for, to avenge, revenge,= ulcisci (rare):Graeciae fana punire,
Cic. Rep. 3, 9, 15:iracundia est cupiditas puniendi doloris,
id. de Or. 1, 51, 220:meam domum a judicibus puniendam putavit,
Cic. Har. Resp. 8, 16.— Dep.:ut clarissimorum omnium crudelissimam puniretur necem,
Cic. Phil. 8, 2, 7. -
3 pūnior or poenior
pūnior or poenior ītus, īrī, dep. [poena], to punish, correct, chastise: aliquem: inimicos: peccata: ira in puniendo.— To revenge, take satisfaction for, avenge: cupiditas puniendi doloris: hominum necem. -
4 punio
pūnio (poenio), īvī u. iī, ītum, īre, u. Depon. pūnior (poenior), ītus sum, īrī (v. poena), I) zur Strafe ziehen, strafen, bestrafen (Ggstz. absolvere), sontes, Cic.: maleficia, Cic.: alqm supplicio, Cic.: alqm morte, Plin. ep., se morte, Val. Max.: vitam suā manu, sich entleiben, Ps. Quint. decl. – absol., punire velle (Ggstz. misereri), v. Richter, Cic. – Depon., poeniri (poeniri) alqm, an jmd. Rache nehmen, jmd. od. etw. bestrafen, Cic. Mil. 33; Tusc. 1, 107; de off. 1, 88. Apul. met. 8, 13. Lact. epit. 25, 8: alqm capite, Gell. 20, 1, 7: peccatum, Cic. de inv. 2, 80. – II) rächen, dolorem, Cic.: domum, Cic. – Depon., puniri clarissimorum hominum crudelissimam necem, Cic. Phil. 8, 7. – / Über die Sprech- und Schreibweise poenio, poenior s. Osann Cic. de rep. 3, 15. Garatoni Cic. Mil. 7. p. 179. – Synkop. Imperf. poenibat, Lucr. 6, 1238: Fut. Pass. poenibitu(r), Corp. inscr. Lat. 6, 18758.
-
5 punio
pūnio (poenio), īvī u. iī, ītum, īre, u. Depon. pūnior (poenior), ītus sum, īrī (v. poena), I) zur Strafe ziehen, strafen, bestrafen (Ggstz. absolvere), sontes, Cic.: maleficia, Cic.: alqm supplicio, Cic.: alqm morte, Plin. ep., se morte, Val. Max.: vitam suā manu, sich entleiben, Ps. Quint. decl. – absol., punire velle (Ggstz. misereri), v. Richter, Cic. – Depon., puniri (poeniri) alqm, an jmd. Rache nehmen, jmd. od. etw. bestrafen, Cic. Mil. 33; Tusc. 1, 107; de off. 1, 88. Apul. met. 8, 13. Lact. epit. 25, 8: alqm capite, Gell. 20, 1, 7: peccatum, Cic. de inv. 2, 80. – II) rächen, dolorem, Cic.: domum, Cic. – Depon., puniri clarissimorum hominum crudelissimam necem, Cic. Phil. 8, 7. – ⇒ Über die Sprech- und Schreibweise poenio, poenior s. Osann Cic. de rep. 3, 15. Garatoni Cic. Mil. 7. p. 179. – Synkop. Imperf. poenibat, Lucr. 6, 1238: Fut. Pass. poenibitu(r), Corp. inscr. Lat. 6, 18758. -
6 poenio
и poenior арх. C, AG, Ap = punio и punior -
7 Poenus
I ī m. [sg. к Poeni ]1) пуниец, карфагенянин Pl, Luterque P. H — карфагеняне в Африке и в Испании2) C = HannibalII Poenus, a, umпунический, карфагенский (navĭta H; sermo St)nullus me P. Poenior Pl — никто лучше меня не знает пунического языка -
8 Poeni
Poenī, ōrum, m., die Punier = die (von den Phöniziern abstammenden) Karthager, als verschlagen u. treulos verrufen, Cic. de rep. 2, 9: Poeni foedifragi, Cic. de off. 1, 38: Genet. Plur. Poenûm, Sil. 7, 714 u.a. – Sing. Poenus, ī, m., der Punier, Karthager, Poenus plane est, ein ganzer P., ein P. durch und durch. Plaut. Poen. prol. 113. – prägn. von Hannibal, Cic. de or. 2, 77. – kollektiv, Poenus advena, Liv. 22, 14, 5: uterque Poenus, die Punier in Afrika u. Spanien, Hor. carm. 2, 2, 11. – Dav.: A) Poenus, a, um, phönizisch, punisch, karthagisch, navita, Hor.: leones, Verg.: sermo, Stat.: Compar., est nullus me hodie Poenus Poenior, in der pun. Sprache erfahrener, Plaut. Poen. 991. – B) Pūnicus (Poenicus), a, um, phönizisch, punisch, karthagisch, a) eig.: regna, Verg.: lingua, Varro u. Plin.: litterae, Cic.: sagulum, Val. Max.: bellum, Varro fr.: Punicum bellum primum (secundum, tertium), Cic.: fides, pun. Treue = Treulosigkeit, Sall.: so auch ars, Liv.: fraus, perfidia, versutiae, astu, Liv. (s. Wölffl. Liv. 21, 4, 9). – P. arbos, Granatbaum (Punica Granatum, L.) Colum. poët.: malum Punicum, der Granatapfel, Varro u.a. (vgl. 2. malum): dass. subst., Punicum, ī, n., Plin.: P. grana, Granatapfelkerne, Plin. – b) poet. übtr., phönizisch = purpurfarben, purpurrot, sagum, Hor.: tunicae, Val. Max.: rostra columbarum, Prop. – Adv. Pūnicē (Poenicē) punisch, karthagisch, Plaut. u. Apul. – u. dav. (v. Punicus) Pūnicānus, a, um, auf punische Art gemacht, fenestra, Varro: lectuli, hölzerne Bänke nach punischer Art (die als lecti dienen sollten), Cic. – und Pūniceus (Poeniceus) u. Pūnicius (Poenicius), a, um, a) punisch, karthagisch, dux, Ov.: religio, Gewissenhaftigkeit, Liv.: bellum, Lex vet. – b) meton., purpurrot, taenia, Verg.: cruor, Ov.: panis purpureus (dunkelrotes), Puniceus (hellrotes), Plaut.: corium (von Schlägen), Plaut. Vgl. Lachmann Lucr. p. 123.
-
9 poenio
-
10 Poeni
Poenī, ōrum, m., die Punier = die (von den Phöniziern abstammenden) Karthager, als verschlagen u. treulos verrufen, Cic. de rep. 2, 9: Poeni foedifragi, Cic. de off. 1, 38: Genet. Plur. Poenûm, Sil. 7, 714 u.a. – Sing. Poenus, ī, m., der Punier, Karthager, Poenus plane est, ein ganzer P., ein P. durch und durch. Plaut. Poen. prol. 113. – prägn. von Hannibal, Cic. de or. 2, 77. – kollektiv, Poenus advena, Liv. 22, 14, 5: uterque Poenus, die Punier in Afrika u. Spanien, Hor. carm. 2, 2, 11. – Dav.: A) Poenus, a, um, phönizisch, punisch, karthagisch, navita, Hor.: leones, Verg.: sermo, Stat.: Compar., est nullus me hodie Poenus Poenior, in der pun. Sprache erfahrener, Plaut. Poen. 991. – B) Pūnicus (Poenicus), a, um, phönizisch, punisch, karthagisch, a) eig.: regna, Verg.: lingua, Varro u. Plin.: litterae, Cic.: sagulum, Val. Max.: bellum, Varro fr.: Punicum bellum primum (secundum, tertium), Cic.: fides, pun. Treue = Treulosigkeit, Sall.: so auch ars, Liv.: fraus, perfidia, versutiae, astu, Liv. (s. Wölffl. Liv. 21, 4, 9). – P. arbos, Granatbaum (Punica Granatum, L.) Colum. poët.: malum Punicum, der Granatapfel, Varro u.a. (vgl. 2. malum): dass. subst., Punicum, ī, n., Plin.: P. grana, Granatapfelkerne, Plin. – b) poet. übtr., phönizisch = purpurfarben, purpurrot, sagum, Hor.: tunicae, Val. Max.: rostra columbarum,————Prop. – Adv. Pūnicē (Poenicē) punisch, karthagisch, Plaut. u. Apul. – u. dav. (v. Punicus) Pūnicānus, a, um, auf punische Art gemacht, fenestra, Varro: lectuli, hölzerne Bänke nach punischer Art (die als lecti dienen sollten), Cic. – und Pūniceus (Poeniceus) u. Pūnicius (Poenicius), a, um, a) punisch, karthagisch, dux, Ov.: religio, Gewissenhaftigkeit, Liv.: bellum, Lex vet. – b) meton., purpurrot, taenia, Verg.: cruor, Ov.: panis purpureus (dunkelrotes), Puniceus (hellrotes), Plaut.: corium (von Schlägen), Plaut. Vgl. Lachmann Lucr. p. 123. -
11 poenio
-
12 Poeni
Poeni, ōrum, m., the Phœnicians, i. e. the Carthaginians (descended from the Phœnicians): Poeni stipendia pendunt, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 182 Müll. (Ann. v. 269 Vahl.); id. ap. Fest. p. 249 ib. (Ann. v. 278 Vahl.); Cic. Rep. 2, 4, 9:A.Poeni foedifragi,
id. Off. 1, 12, 38:Poenorum crudelitas,
id. N. D. 3, 32, 80:ponuntque ferocia Poeni Corda,
Verg. A. 1, 302.— Gen. plur.:Poenūm,
Sil. 7, 714; 17, 311.—In sing.: Poenus, i, m., a Carthaginian: Poenus plane est, he is a true Carthaginian, i. e. full of cunning, trickish, Plaut. Poen. prol. 113.—Pregn., for Hannibal, Cic. de Or. 2, 18, 77.—Collectively:si uterque Poenus Serviat uni,
i.e. Carthaginians in Africa and Spain, Hor. C. 2, 2, 11.—Hence,Poenus, a, um, adj., Punic, Carthaginian ( poet.):B.leones,
Verg. E. 5, 27:columnae,
Prop. 2, 23 (3, 29), 3:sermo,
Stat. S. 4, 5, 45:vis saeva,
Sil. 6, 338:miles,
Juv. 10, 155.— Comp.:est nullus me hodie Poenus Poenior,
better versed in the Carthaginian tongue, Plaut. Poen. 5, 2, 31.—Pūnĭ-cus ( Poen-), a, um, adj., Punic, Carthaginian (the classical form):2.CLASEIS. POENICAS OM(nes devicit), Inscr. Column. Rostr.: regna,
Verg. A. 1, 338:lingua,
Plin. 4, 22, 36, § 120:litterae,
Cic. Verr. 2, 4, 46, § 103:laterna,
Plaut. Aul. 3, 6, 30: bellum primum, secundum, tertium, Cic. [p. 1391] Off. 1, 13, 39; id. Brut. 14, 57; id. Verr. 2, 4, 33, § 73: fides, i. e. bad faith, perfidy, treachery (because the Romans considered the Carthaginians perfidious), Sall. J. 108, 3; cf. Liv. 21, 4 fin.; 42, 47; Flor. 2, 2, 6 and 17; Val. Max. 7, 4, ext. 4; so,ars,
Liv. 25, 39: Punicum malum, or simply Punicum, i, n., a pomegranate, Plin. 13, 19, 34, § 112; 15, 11, 11, § 39; 15, 28, 34, § 112 et saep.: arbos, i. e. a pomegranate-tree, Col. poët. 10, 243:cera,
exceedingly white, Plin. 21, 14, 49, § 83.—Poet., transf., of the Phœnician color, purple color, purple-red:punicarum rostra columbarum,
Prop. 3, 3 (4, 2), 32:rostra psittaci,
Ov. Am. 2, 6, 22: punico Lugubre mutavit sagum, Hor Epod. 9, 27.—Hence, adv.: Pūnĭcē ( Poen-), in the Punic or Carthaginian manner or language:adibo hosce atque appellabo Punice,
Plaut. Poen. 5, 2, 22:loqui,
in Punic, id. ib. 5, 2, 23:salutare,
id. ib. 5, 2, 40.
Перевод: с латинского на все языки
со всех языков на латинский- Со всех языков на:
- Латинский
- С латинского на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский